Herşeye alışılıyor. Unutmusum bunu. Yokluğa dayanılmaz acılara ve haksizlıklara... Alışıyor, sesiz sesiz susmalara,uzaklardan kendini seyretmelere. Eski anılırın rüyasını hergün göremeye bile ! Caddelerin ıslak yolarında kimsesiz gri tonlarında yürümelere. Sevdiklerinle kavga etmeye bile... Kavgalara bile ! Çocukluğunu kaybettiğini kabul etmeye ve onu aramayı bırakmaya... Çocukluğunu bile kaybetmeye ! İhanetleri, bıçak gibi sırtında dolaşmaya bile! Bıçak gibi bilenmeye, bilenirken kanamaya bile ! Bile bile kendini kaybetmelere.. Kaybolmaya kendinde !
A l ı ş ı l ı y o r herşeye...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder